V.V. Geel Wit (1980-heden)
Door Koos Molenaar
Er volgden magere jaren met als dieptepunt het seizoen 1980-1981. Het lot werd bezegeld in de laatste wedstrijd in St. Annaparochie, waar Geel Wit met 0-3 klop kreeg. Alle doelpunten werden gemaakt door Ytsen Siderius, die later trainer van Geel Wit zou worden.
De degradatie naar de eerste klasse afdeling Friesland was voor trainer Ids Heerema een mooie gelegenheid om verjonging door te voeren. Terugkeer in de KNVB was niet de eerste doelstelling, maar zou natuurlijk wel mooi meegenomen zijn. Black Boys werd kampioen, maar ook de nummer twee zou naar de vierde klasse gaan. In de voorlaatste wedstrijd tegen Akkrum werd de promotie voor Geel Wit een feit.
Geel Wit bond op 27 juli 1983 de strijd aan met Roemenië. Het werd 0-9. Op de foto bouwen Willem Molenaar en Simon IJnsen aan een aanval van Geel Wit.
Na twee seizoenen in de vertrouwde ‘Friese’ vierde klasse A verhuisde Geel Wit in 1984 naar een klasse met ook Groningse en Drentse tegenstanders. Nieuwe gezichten dus, en dat was sportief gezien niet onaardig. Financieel bekeken was het evenmin een nadeel omdat menige tegenstander op de reis naar Ameland werd vergezeld van een grote supportersschare die het kantinepersoneel overuren deed bezorgen. Maar er was ook een nadeel. Geel Wit moest langere afstanden afleggen. Tijd voor een warming up was er nauwelijks meer en dat heeft zeker punten gekost.
Opmerkelijk was de confrontatie met Nieuw Roden, beter gezegd de confrontaties. De eerste competitiewedstrijd duurde maar 55 minuten. Door de zware regenval was het veld in korte tijd nagenoeg onbespeelbaar geworden. Geel Wit doelpuntte twee keer door Jan Brouwer en Simon IJnsen. Toen de eerste bliksemflits over het veld lichtte liet de scheidsrechter inrukken. Nieuw Roden moest dus voor de derde keer binnen drie maanden naar Ameland (in augustus hadden ze er al vriendschappelijk gespeeld) en sportief gezien zullen ze daar geen spijt van hebben gehad; de wedstrijd moest in zijn geheel worden overgespeeld en nu bleef de brilstand op het scorebord staan.
Geel Wit kende in het seizoen 1987-1988 een debutant die ruim twee decennia tussen de palen zou blijven staan: René de Jong.
Na een uitstapje van vier jaar naar 4C keerde Geel Wit terug naar een klasse met louter Friese tegenstanders. De verandering van omgeving heeft de Amelanders geen windeieren gelegd. Geel Wit beëindigde de reeks van 22 wedstrijden met 32 punten, een fraaie tweede plaats was het resultaat van aanvallend voetbal.
Geel Wit kende weinig verloop van spelers. Meestal was verhuizing de reden van de overschrijving. Eind jaren tachtig keerden twee ‘verloren zonen’ terug: Gerard en Francisco Metz kwamen de Amelander gelederen weer versterken, met in hun bagage de ervaring die ze hadden opgedaan bij resp. LVV Friesland en diverse profclubs.
In 1990 nam Jan de Jong het roer over van trainer Willem Kooiker. Onder zijn leiding leek Geel Wit, twintig jaar na de start in de derde klasse afdeling Friesland, dan eindelijk de sprong naar de derde klasse KNVB te maken.
Arno Moll in de aanval in de beslissingswedstrijd om de eerste periodetitel tegen De Wâlden, die in 1990 in Dokkum werd gespeeld en met 5-4 verloren ging. Edward de Jong kijkt toe.
Het werd een lange competitie, die na acht wedstrijden zijn eerste verlengstuk kreeg in de vorm van een nacompetitie met De Wâlden en Trynwâlden. Omdat het doelsaldo niet telde moesten ze met zijn drieën in een extra competitie uitmaken wie het periodekampioenschap kreeg toebedeeld. Dat werd De Wâlden dat twee keer won. Tegen Geel Wit gebeurde dat in een spectaculaire wedstrijd in Dokkum die in 5-4 eindigde.
Ondertussen ging de competitie gewoon door. Geel Wit kwam aan de leiding, onder meer door overwinningen op de grote concurrenten om de titel Read Swart en Emmeloord. Maar in de return tegen Read Swart en tegen Blauwhuis ging het mis. Read Swart en Geel Wit eindigden samen bovenaan. In de laatste competitieronde maakten ze geen fout, zodat een beslissingswedstrijd op 9 mei (de oprichtingsdag van Geel Wit!) op het veld van De Wâlden in Damwoude noodzakelijk was.
Niet eerder lokte een wedstrijd van Geel Wit zoveel Amelanders naar de vaste wal. Er waren twee bussen nodig om de met gele petjes getooide supporters te vervoeren. De Grauwe Duunkapel ging mee om de feestvreugde te verhogen. Voorafgaande aan de finale speelde de boerenkapel zowel het Friese als het Amelander volkslied.
Zeshonderd toeschouwers zagen dat de eilanders geen moment aanspraak op de zege konden maken. Toch kwamen ze na 25 minuten op voorsprong door een eigen doelpunt. Tien minuten later stond de gelijkmaker op het bord. Doelman René de Jong moest tien minuten na de rust weer de gang naar het net maken, eindstand 2-1.
De titel ging dus naar Read Swart, Geel Wit kreeg een herkansing in de nacompetitie. Het begin was goed: 1-0 winst op De Wâlden door een doelpunt van Joop Smid. In de uitwedstrijd tegen Emmeloord had Geel Wit aan een gelijkspel voldoende. Nadat de thuisclub op voorsprong was gekomen leverde een schitterende aanval acht minuten voor de rust de gelijkmaker op van de voet van Francisco Metz. Vlak voor tijd viel de beslissing in Emmeloords voordeel.
In mei 1994 vierde Geel Wit het 60-jarig bestaan in hotel De Klok, de plaats waar de voetbalclub destijds is opgericht. Voorzitter Dirk Kooiker krijgt de felicitaties van KNVB-voorzitter en oud-burgemeester van Ameland Hans Lesterhuis.
In het jaar waarin het zestigjarig bestaan werd gevierd was Geel Wit weer dicht bij promotie naar de derde klasse. Onder leiding van Ytsen Siderius bereikte Geel Wit de nacompetitie. Die bestond uit één wedstrijd tegen MKV ‘29. Geel Wit verloor kansloos met 3-0.
Het seizoen 1994-1995 was een van uitersten; grote nederlagen werden afgewisseld met grote overwinningen. Zo boekte Geel Wit met de 7-1 zege op Blauwhuis de grootste overwinning ooit in de vierde klasse, maar werd met liefst 8-3 verloren van GAVC.
Eind oktober moet trainer Siderius onder het mes en hij werd gedurende een half jaar vervangen door Harry van der Meulen. Dt was geen succes, onder diens leiding slaagde het vlaggenschap er niet in te winnen.
Het seizoen 1996-1997 stond in het teken van de reorganisatie van de KNVB. De afdelingen verdwenen en maakten plaats voor districten. Het aantal vierde klassen in het noorden werd teruggebracht en daarom moesten in alle vierdeklassen vier teams degraderen.
Het betekende vrijwel het gehele seizoen degradatievoetbal voor Geel Wit, maar door de 0-5 overwinning op Blauwhuis lukte het de Amelanders het vege lijf te redden. Dat gebeurde onder de supervisie van Willem Kooiker. Hij nam vlak voor aanvang van het seizoen de functie van trainer op zich.
Het team dat in 1999 voor het eerst in de clubhistorie promoveerde naar de derde klasse. Achter vlnr: Martin Kooiker, Douwe van der Meij, Jan Brouwer (deels zichtbaar), trainer Ids Heerema, Edward de Jong, Peter Beverwijk, Peter Oud, Theo de Haan, Peter Brouwer, Dennis Ytsma, Rob Kooiker, grensrechter Roger Smid, René de Jong. Voor vlnr: leider Jos Bulté, verzorger Johnny Oud, Theo Brouwer, Arno Moll, Francisco Metz, Frans Kienstra, Siprian de Jong, Niels Oud, Richard de Jong, André de Jong, Tonio Brouwer en Arjan Verbiest. Matchwinner Pasquinel Kolk moest vanwege zijn werk meteen na de wedstrijd naar de boot en ontbreekt derhalve op deze foto.
Ids Heerema beleefde in zijn eerste jaar (’97-’98) terug als trainer een moeilijk seizoen. Het eerste punt werd pas na vijf wedstrijden behaald.
In 1999 werd geschiedenis geschreven met de promotie naar de derde klasse. Er was een beslissingswedstrijd voor nodig. Met een bus vol supporters toog Geel Wit naar Sint Annaparochie om het op te nemen tegen MKV ’29. De treffer van Pasquinel Kolk gaf de doorslag.
In de derde klasse beleefde Geel Wit twee moeizame jaren, uiteindelijk moesten de Amelanders terug naar de vierde klasse. Maar dat niveau was Geel Wit inmiddels ontgroeid. In 2001-‘02 bereikte Geel Wit de finale van de nacompetitie. Op het terrein van Akkrum gingen Geel Wit en Ruinerwold uitmaken wie zou promoveren. Na 120 minuten stond er 1-1 op het scorebord en moesten strafschoppen de beslissing brengen. De Drenten benutten die beter.
Een jaar later lukte het Geel Wit toch. In de uitwedstrijd in Stiens scoorde Anton Kiewiet en omdat de concurrentie punten lieten liggen kon de vlag in top. Aan het succes kwam geen einde, want het jaar erop wandelde Geel Wit op zijn dooie gemak door de derde klasse. Toen Paul van der Wal de score opende in de uitwedstrijd tegen De Blesse was de titel bijna binnen. De Blesse maakte nog gelijk, maar dat was te weinig. In twee jaar tijd was Geel Wit doorgestoten naar de tweede klasse.
In 2004 bereikte Geel Wit voor het eerst de tweede klasse. Achter vlnr: René de Jong, grensrechter Karel van der Wal, Jacob Russchen, Jaap Wouters, Peter Oud, Theo de Haan, Edwin Wemer, Paul van der Wal, Colin Ytsma, Anton Kiewiet, Herman ter Schure, trainer Francisco Metz, leider Meinte Bonthuis. Voor vlnr: verzorger Johnny Oud, Edward de Jong, Tonio Brouwer, Theo Brouwer, Siprian de Jong, André de Jong, Lars Brouwer en Frank Beijaard.
Vier seizoenen mocht de ploeg op dit niveau acteren. In 2008 degradeerde Geel Wit naar de derde klasse. Geel Wit had het 75-jarig bestaan kunnen bekronen met een terugkeer in de tweede klasse. In de nacompetitie werd Olyphia na strafschoppen verslagen, maar in de volgende ronde was Drachten een maatje te groot.
Liefst elf seizoenen was Francisco Metz trainer van de hoofdmacht van Geel Wit. Omdat de KNVB het niet langer toestond dat iemand zonder de vereiste papieren voor de ploeg stond moest Geel Wit op zoek naar een opvolger. Die werd gevonden in Henk Hoekstra. Maar nog voor die goed en wel aan zijn tweede seizoen was begonnen was hij alweer vertrokken. Francisco Metz nam de leiding nog een jaar over en gaf vervolgens het stokje door aan Cees Jan Slotemaker. Die gaf vier jaar leiding aan Geel Wit. Komend seizoen is Frans à Nijeholt de hoofdtrainer.
Hem wacht de schone taak om Geel Wit weer in de top van de derde klasse mee te laten draaien. De Amelanders bivakkeerden telkens in de onderste regionen, met als dieptepunt het seizoen 2014-’15, waarin het nacompetitie om lijfsbehoud moest spelen. Dat lukte overigens met glans, want Warga werd met 3-1 en 4-1 verslagen.
Geel Wit heeft de beschikking over een prachtige accommodatie tussen Nes en Buren. Profclubs komen graag naar Ameland. SC Cambuur, SC Heerenveen, FC Groningen, BV Veendam, FC Emmen, FC Zwolle en Fortuna Sittard, ze zijn allemaal al een keer op Ameland geweest. Geel Wit heeft zelfs een keer gespeeld tegen het nationale team van Roemenië en twee keer tegen de jeugdselectie van Indonesië, dat toen onder leiding van Foppe de Haan stond. Toppers als Jaap Stam, Henk Timmer, Klaas Jan Huntelaar en Afonso Alves hebben hun voetsporen achtergelaten op het veld aan de Noordwal.
Het wonen op een eiland heeft zijn charme, maar kent ook zijn praktische bezwaren. Neem het reizen. Je moet altijd met de boot. Een wedstrijd waarbij een team van Geel Wit betrokken is kan eenvoudigweg niet om negen uur ’s morgens beginnen. Avondwedstrijden zijn helemaal uit den boze. Alhoewel… In april 2005 haalde Geel Wit de landelijke publiciteit toen de uitwedstrijd tegen Ruinerwold op een woensdag gespeeld moest worden. Rond middernacht waren de Amelanders weer thuis.