Kleding van een walvisvaarder

In de graven van walvisvaarders op Spitsbergen zijn opvallend veel mutsen gevonden. Veel van hun andere kleding is vergaan of niet mee gegaan in het graf, omdat goede kledingstukken vaak werden hergebruikt. Dat er zoveel mutsen de tand des tijds hebben doorstaan, komt door de schapenwol waarvan ze zijn gebreid. Kledingstukken van plantaardige vezels zijn bijna allemaal volledig vergaan.  

In de tentoonstelling over de reis van Hidde Dirks Kat in Museum Sorgdrager hangen replica’s van een kiel en een broek, zoals walvisvaarders die droegen. De mannen vertrokken in hun gewone winterkleding naar de poolstreken. 

Met dit Museumstuk van de Maand willen we laten zien dat er achter de schermen van een tentoonstelling veel meer gebeurt dan de bezoeker ziet. De replica’s van de kiel en broek zijn afkomstig van het Arctisch Centrum van de  Rijksuniversiteit van Groningen. Janna Visser uit Ballum bestudeerde foto’s van restanten van een muts uit de 17e eeuw, zocht pigmenten uit die tijd en spon en verfde de wol voor de muts. De rode kleur is afkomstig van meekrap, de blauwe kleur van indigo. De grijze wol komt van een grijs schaap. 

Van schoeisel is vrijwel niets teruggevonden. Schoenen of laarzen van leer zijn vergaan of het materiaal is hergebruikt. Klompen werden als ze versleten of stuk waren verbrand.